Een warme vochtige ochtend was het met een sportieve Daniek die de herten in de buurt al was gaan opjagen, terwijl wij nog moeite hadden om onze rug te rechten en de plooien uit ons gezicht te masseren. Maar de ochtend liep weer eens spaak voor Daniek. Weer een gebroken spaak in het achterwiel. Dat werd nog eens sleutelen. We gaven elkaar rendez-vous in het alleraardigste stadje Husum achter een grote grijze vrachtwagen van een sonna ma bitch op een leuk terrasje met lekkere koffie en ijsjes die er bijzonder aantrekkelijk uitzagen.
Het landschap werd hoe langer hoe beter en we kregen nu ook mooie asfalt voor de wielen geschoven om lekker tegen 28 over te cruisen. "Ai!", riep Anit plots. "Ik voel een lek." 150 meter verder hielden we een rampoefening met regenjasjes, maar we fietsten nog door met de ijdele hoop de bui te snel af te zijn. 2 km verder werd duidelijk wie er gewonnen had. Zeker twintig minuten hebben we wat beschutting gezocht. Daarna met frisse moed weer de weg op. Maar voor Kristien was de moed té fris en werden de beenstukken en bivakmuts opgediept uit de wintervoorraad.
"Of ik dat nu echt zo plezant vond, dat fietsen in regen en wind enzo?", kreeg ik aan telefoon te horen toen ik probeerde uit te vissen wie de nieuwe CEO van de VRT was geworden. "Da's leven met de natuur." hoorde ik mezelf zeggen in een bushokje tijdens de volgende bui. En ik denk dat ik dat toen ook nog geloofde. Vooraleer we aan de grens waren, gingen we nog een keertje schuilen en wankelde dat geloof toch een ietsiepietsie. Maar intussen zaten we al boven de beloofde 89km en dan wil je er koste wat het kost, zo snel mogelijk zijn. Toen mijn teller de kaap van de honderd nam, dacht ik even aan een dure eed die ik ooit gezworen had over fietsen ten zuiden van Lyon, en net op dat moment gaf Kristien er de brui aan. 100 was genoeg en ze had geen zin meer. Dat werd dus wat bijduwen in een behoorlijk heuvelend landschap (ik zou het in andere omstandigheden alleraardigst hebben durven noemen) en met de regen die intussen de faze van druilregen of motregen had overschreden. Na 102 km waren we dan toch op de camping waar onze Chef LKW nog geen tijd en zin had gevonden tussen de regen en buien door, om aan een tent (laat staan aan vier tenten) te beginnen. Nee er was geen hut meer vrij op de megacamping. Crisisberaad dan maar en de meesten verkozen toch hun tentje op te slaan. K10 wilde in de gegeven omstandigheden een droog bed. Ik vond dat nog 30 seconden spijtig, sociaal als ik ben, tot de eerste tentjes uit de LKW werden gehaald en de regen veranderde in een behoorlijke plensbui.
En zo zit ik hier nu met mijn lief en verstandig vrouwtje in een B&B met een schitterend uitzicht op de Flensborg Fjord, omgeven door weelderig groen beboste heuvels. Toegegeven, de regen is nu weggetrokken en camping Frigård heeft veel te bieden: een internetcafé, een carwash, een oncontroleerbaar plezante Limburger, een zwembad, een aantal jacuzzi's, een Limburger die vreemde vrouwen voorstelt om samen af te wassen, mooi uitgeruste keukens, een speciaal sanitair voor kindjes, een Limburger die we niet zeggen te kennen wanneer hij begint met "Dos cervezas por favor"... maar geen cafetaria of restaurant. Rare jongens die Denen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten